ملی مذهبی _ شریفه محمدی، فعال کارگری محکوم به اعدام، در یادداشتی از زندان لاکان رشت خطاب به پسر و همسرش، با اشاره به تلاش بازجویان برای گرفتن اعترافات دروغین از او، از جمله نوشته است، با آن که مسئولان زندان دو ماه برای ابلاغ “حکم جدید” اعدام فرصت داشته‌اند، اما حکم را “درست در ساعتی قبل از ملاقات با همسر و فرزند” او، آن‌هم در روز تولد پسرش، ابلاغ کرده‌اند.
به گزارش دویچه وله شریفه محمدی روز ۱۴ آذر ۱۴۰۲ در مسیر رفتن به منزل مسکونی خود در رشت به اتهام “فعالیت تبلیغی علیه نظام” بازداشت و در ۱۴ تیرماه سال بعد، از سوی دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام “بغی” به اعدام محکوم شد.
این حکم سپس در مهرماه ۱۴۰۳ از سوی دیوان عالی کشور نقض شد، اما شعبه دوم دادگاه انقلاب رشت بار دیگر در ۲۴ بهمن ۱۴۰۳ او را به اعدام محکوم کرد.
این زندانی سیاسی در یادداشت خود از زندان که توسط “کمپین دفاع از شریفه محمدی” منتشر شده، با اشاره بازجویی‌های “بسیار طولانی، تکراری و خسته‌کننده” و تلاش بازجویان برای وادار کردنش به اعتراف‌دروغین، به روند دردناک انتقال خود به زندان سنندج، استقرار مجدد در سلول انفرادی و تکرار بازجویی‌ها در آن زندان با “همان اتهامات بی‌دلیل و سطحی” پرداخته است.
شریفه محمدی که برای اعتراف‌گیری در سلول انفرادی و تحت شکنجه قرار گرفته، در بخش دیگری از یادداشت خود نوشته است: «بعد از گذشت دو ماه در انفرادی زندان سنندج، چند روز مانده به انتقال به رشت، وقتی مأمور اداره‌ی اطلاعات آینه‌ای را روبه‌رویم گرفت تا خودم را ببینم، انگار غریبه‌ای را در آینه دیدم که سه ماه بود تصویری از خود ندیده بود. سریع آن را با دست کنار زدم!! مأمور خواست فقط به من نشان دهد که از کبودی چشم و صورتم چیزی بر جا نمانده است!!»
به گفته شریفه محمدی، سه ماه زندان انفرادی، کاهش وزن ۱۴ کیلویی و ضربه‌ای که در یکی از بازجویی‌ها به صورتش خورده بوده، چهره او را برایش به یک “غریبه” تبدیل کرده بوده است.
