سیامک قادری در نامه‌ای به خانواده خود به دلایل عدم ملاقاتش با خانواده پرداخته و با تاکید بر مقاومت و ایستادگی می‌نویسد: من، تو و ما خواهیم ایستاد، در برابر بی قانونی و قانون گریزی مدعیان قانون، عادل نمایان ظالم، بره نمایان گرگ صفت، کسانی که صورتکی از انسان دارند و از انسانیت قهرند، کسانی که در جان خود را حق می پندارند و معیار آنان یاوه‌هایی است که دستگاه دروغ و ریا به باورشان خورانده است.
به گزارش کلمه، در بخشی از این نامه آمده است: ما می ایستیم تا زنانشان آنها را مورد سوال قرار دهند، فرزندانشان با نگاه شماتت به صورتک‌های مسخ شده‌شان خبره شوند، اطرافیانشان در عدالتشان شک و تردید روا دارند و و جوانانشان اگر چیزی از آن باقی مانده باشد به محاکمه بکشاند.
سیامک قادری روزنامه نگار زندانی که بیش از یک سال از ملاقات حضوری با خانواده خود محروم بود هفته گذشته از ملاقات حضوری با خانواده امتناع کرد. مسئولان زندان به جای سالن ملاقات، از خانواده وی خواسته بودند که این ملاقات حضوری در دفتر دادیار انجام گیرد.
این روزنامه نگار مرداد ماه سال ۸۹ بازداشت و به اتهام تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب به ۴ سال حبس تعزیری محکوم شده است.
یکی از اتهامات اصلی این روزنامه نگار اداره کردن وبلاگ” ایرنای ما “بوده است. وبلاگی که او در آن به برخی عملکردها و اقدامات مسوولان خبرگزاری دولتی ایرنا انتقاد کرده و همچنین درباره جنبش سبز و رهبرانش مطالبی را در این وبلاگ نوشته بود.
متن کامل این نامه به شرح زیر است:
این روزها بسیاری از همراهان و هم بندان عزیز که گهگاه نامه ای به مراجع قانونی و فرا قانونی می نگارند و ظلم ها و بی عدالتی ها را بر سر آنان فریاد می زنند اما من صالح ترین وعادل ترین و در عین حال مظلوم ترین مراجع عالم را جز شما عزیزترین ها نمی دانم و از همین رو خطابم به شماست.
باز هم چشمان منتظر و مضطربتان را آرامشی نبودم و به خاطر آن و هزاران مثل آن از شما پوزش می طلبم.
حدود ۱۲ ماه انتظار برای در آغوش گرفتنشان ثانیه شماری می کردم و میدانم که شما هم در همین لحظات بیم و امید، بی تاب چنین لحظه ای بودید اما گویی تقدیر ماست انتظار و . . . تا لحظه آزادی واقعی.
علی عزیزم، می دانم که به خواست تو بود که تلاش های جانفرسا برای گرفتن ساعتی ملاقات حضوری آغاز شد و دیدن لحظه ای شادمانی در چشمانت بود که به مادر انرژی می داد تا این روند نفس گیر و موهن را تا به انتها پیگیری کند.
فرزانه عزیزم، می دانم که چه نگرانی ها، چه بیم ها و چه امیدها را با این تصمیم سخت بر باد دادم و تمام تلاشهایت را در دو راهی تمکین به بی قانونی و بی عدالتی و انتخاب آگاهانه راه آزادی و آزادگی بر باد دادم.
اما ای کاش کسانیکه گویی از درک مفهوم خانواده و فهم دلتنگی همسر و فرزند عاجزند می توانستند بفهمند ۱۲ ماه انتظار برای در اغوش گرفتن گم کردگان را نباید ضایع کرد آن هم در مقابل چشم نامحرمان چشم دوخته بر هر حرف و حرکت ما.
نازنینم تو را می ستایم که در مقابل این پیشنهاد دردناک که از ملاقات در مقابل مامور و نماینده قانون گریز امتناع کنیم و به بهانه های مشروع از این انتخاب دردناک نگریختی، دردناک بود و آن را در چشمان مضطربت می دیدم که استوار مانده بودی و لحظه ای تردید نکردی و بازهم همراه شدی تا ثابت کنی از زندانیان جنبش سبز، سرافرازتر خانواده آنهایند که چون کوه پشت اسرایشان ایستاده اند.
پسرم علی جان، خدا را شاکرم که در نوجوانی به تصمیم اکثریت و جمعی خانواده گردن نهادی و چه زیبا خواست خود را با این تصمیم اعلام کردی و من فهمیدم اشتیاقت را برای صحبت رو در رو و امتناع مردانه ات را و له کردن این نیاز کودکانه را.
شاید اکنون افسوس این تصمیم ۳ نفره گریبان شما را هم گرفته باشد، من هم متاسفم و گویی خنجری در قلبم فرو کرده اند، دلهره انتخاب تا به آخر با ما خواهد ماند و در این شرایط سخت همواره ما بر سر دو راهی های انتخاب قرار داریم و هرگز قرار نخواهیم گرفت.
من، تو و ما خواهیم ایستاد، در برابر بی قانونی و قانون گریزی مدعیان قانون، عادل نمایان ظالم، بره نمایان گرگ صفت، کسانی که صورتکی از انسان دارند و از انسانیت قهرند، کسانی که در جان خود را حق می پندارند و معیار آنان یاوه هایی است که دستگاه دروغ و ریا به باورشان خورانده است.
ما می ایستیم تا زنانشان آنها را مورد سوال قرار دهند، فرزندانشان با نگاه شماتت به صورتک های مسخ شده شان خبره شوند، اطرافیانشان در عدالتشان شک و تردید روا دارند و و جوانانشان اگر چیزی از آن باقی مانده باشد به محاکمه بکشاند. ما با ایستادگی در حق مان و اصرار بر اجرای قانون ناعادلانه آنان اثبات می کنیم که “ان الباطل کان ذهوقا”
